HOGEITA ZAZPIGARREN HILABETEA

Eleder eta txakurra

HOGEITA ZAZPIGARREN HILABETA: TXAKURRAREN HILABETEA

Haserretzen zarenean (haserretu ere egiten baita txikia, haserretu edo...) bat eta bakarra, lehor eta eztarriko minetik sortua: zaunka. Kontatuko diegu, Eleder? Hortik sortu da ipuin berria: Bazen behin zaunkarik egiten ez zuen txakur beltx, txikia. Bizilagunak Elederri esan zion: "Meikuna eaman beharko det, Eleder! Hau izango ek mundun zaunkaik itten ez don zakur bakarra!". Eta Elederrek txakurra sendagilearengana eraman zuen. Sendagileak txakurrari galdetu zion zuzenean: Mina non duzu? Eta txakurra isilik... Zer sentitzen duzu? Eta txakurra isilik... Elederri zuzendu zitzaion orduan... Zer gertatzen zaio, Eleder? Eta Elederrek... zaunka! Non du mina txakurrak? Eta Elederrek... zaunka! Berehala konturatu zen sendagilea txakurrak egiten ez zuen zaunka hotsa Elederrek egiten zuela...  Zer egin zuten sendagileak, txakurrak eta Elederrek? Horiek Elederren eta amaren izarapean kontatzen dira... ;-D

Zorionak, pottolo! Osaba Ekaitzek bertso bikaina oparitu dizu: 

Hogeita zazpiari

egiozu kasu,

etorri baita beti

bezain distiratsu,

erdi zirikatzaile,

erdi irrifartsu,

sarri zaunka ta zaunka

aritzen zera zu,

eztarrian txakurtxo

txiki bat daukazu.

Aurreko biak kantatu, gauero kantatu izan ditugu, baina blogera ekarri gabeak genituen:

HOGEITA SEIGARRENA: HIRU HITZEN HILABETEA

Hogeita seigarrena

aldarte alaian,

aurrerapenak egin

dituzu lenguaian,

kontutxoak pilatzen

zaizkizun garaian,

ahoskatzen dituzu

hiru hitz jarraian,

ta guk jarraitzen degu

gehigoren nahian.

HOGEITA BOSGARRENA: ERREPIKAPENAREN HILABETEA

Hogeita bosgarrena

egin ta esaten,

dena da berriz-berriz

ta errepikapen,

ingurukoek zugan

 ze indar daukaten,

hasi zara pausoak

aurrera ematen,

gure oihartzun eta

 ispilu izaten.