JOSEFINAREN GOZOKIA

Eskerrik asko Txinparta Elkarteari argazkiengatik

Igandean Ezkaban izan nintzen, San Cristobalen, urtero maiatzaren 22aren bueltan egiten den omenaldian. Memoriari ahotsa jarri beste behin; orain, bihar ahots hori hauts izan ez dadin. Aurkezpen lanak egiten hasi aurretik Josefina Lanberto hurbildu zitzaidan; beti bezain irribarretsu, beti bezain gozo. Anorak azpitik eskua sartzeko esan zidan. Eskua sartzeko eta hartzeko gozoki bat. Beti eramaten ditu gainean, marrubizkoak, laranjazkoak eta limoizkoak. Eguerdiko hamabiak bat gutxi. Bat hartu eta poltsikoan sartu nuen olerkia irakurtzerakoan mingainean trabarik ez egiteko.

Izan

urrats, pauso, arrasto.

Izan

bide eta espazio,

izan

denbora,

izan nor.

Oroimen lausotuen eguzki,

ahots isilduen trumoi.

Izan

pentsamendu, iritzi, mami.

Izan hezur.

Hondar arteko oinatzak, ur direlako eta ez beste ezer,

zure bideak ez direlako sasi,

eta bai,

zure begiradak izena duelako bere.

Izan,

begi

izan

gaur eta etorkizun.

Non lapurtu zizuten aurpegia?

Izan zugan, zure eta zuretzako.

Eta izan guri.

Oraindik hor zaude, ezta?

Olerki-aurkezpenaren atzetik ordubeteko bertso, musika, testigantza, dantza saioa ondu zen. Omenaldia bukatzean jan nuen marrubizko gozokia. Josefinak emandakoa. Eta bai, inoiz baino gozoagoa iruditu zitzaidan. Gozokiaren azken zati txikia hortz artean kraskatu nuenean, behin kalean elkar agurtzean esan zidana etorri zitzaidan akordura. Semeaz galdetu eta atzetik esan zidan: tú cuéntale lo nuestro e. Ahotsak hauts bihurtu ez daitezen.

Euskalerria irratiko irrintzia: 
https://euskalerriairratia.eus/komunitatea/IratiGoikoetxea/1558448949830-irati-goikoetxea-maiatzak-21-2019

 

Eskerrik asko Txinparta Elkarteari argazkiengatik. Publikoari bizkarra emanda errezitatzen ausartu nintzen.