FAROLAREN ARGITAN

Mundua argi ttiki bat da. Itzal dantzari baten garrasia.

Mundua itsasargi baten keinu urduria da, begiak zabaldu eta begiak ixten dituena.

Mundua kandela baten izerdi irristakorra da, berotasunaren dardara, sugarren txinparta mutua.

Mundua argi ttiki baten taupada isila da, neskatila maiteminduaren azken olerki kanta, ezkutuko bideen bila dabilen mutikoaren nora eza.

Mundua itsasargi baten ihesbidea da, begirada baten mina, denboraren irrintzia, korrikaldi baten helmuga lausoa.

Mundua hemen hasten da; munduak hemen du akabera. Poesiak ez gaitzala biluzik harrapa, hemen, farolaren argitan.

Farolaren argitan munduari bira ematen ikasi genuelako guk biluztea erabaki genuen. Poesiak jantziko gintuela sinetsi genuen.

(Astebeteko bidaiaren lehenengo gozokia...)