Atzo atzetik oihuka harrapatu ninduen Loreak, institutuko idazkari laguntzaileak: Irati, Irati! Momentutxo bat! Zerbaitetan lagundu niezaiokeela pentsatzeak poztu egin ninduen, eman ez baina, laguntza hartu egiten baitiot gehienetan. Begira Irati, datuak eguneratzen aritu gara eta zure sakelako telefonoaren zenbakirik ez dugula konturatu naiz. Emango zenidake? Eta hara! Oraingo honetan ere Iratik ezin Loreari lagundu, ez behintzat, hutsunea betetzen. Zera Lorea, ez, nik ez daukat sakelako telefonorik, ez dut sekula izan eta oraingoz behintzat izateko asmorik ere ez dut. Irribarretsu joan zen 80 langileko ikastetxean mugikorrik ez zuen bakarra nintzela esanez, eta jarraitzeko luzaroan horrela. Eta noski, ni ere irribarretsu joan nintzen orain urtebete idatzitako olerki bat gogoan:
NIRI EZ DIT JOTZEN
Areto publikoetan ez nau ustekabeak harrapatzen,
kalean noanean ez ditut bizilagunaren begiak behaztopatzen,
autobusean ez dut lotsatzen nauen bakarrizketarik antzeztu beharrik izaten,
eta izter ondoko maitale esku-luzerik uxatzen ere ez dut lanik izaten.
(Lurrikarak neuk aurkeratzen ditut, noiz eta non).
Ez, nire hizkuntzak ez du hitz zorabiaturik irabiatzen,
bokalik gabeko aho-soinu ulergaitzik marrazten.
Ez, nire postontziak ez du inor gogaitzeko asmorik izaten,
nire prestutasuna ez da itzalita egoten.
Ez, ez ditut abestiak gupida gabe doinu zorrotzekin ebakitzen,
eskuko hatz gizena ez dut ariketa fisikoa egitera behartzen,
begiak ez zaizkit aurpegirik ez duten hizketaldietan lainotzen.
Niri ez dit jotzen. Ez, niri ez dit adarrik jotzen.
...
Barkatu, ez da nirea; sakelako telefonoa hoska ari zaizu.
Bakarren batek noizbait esan izan dit: Que feliciana! Bai, ni horrelaxe bizi naiz, zoriontsu, sakelakorik gabe.
NIRI EZ DIT JOTZEN
Areto publikoetan ez nau ustekabeak harrapatzen,
kalean noanean ez ditut bizilagunaren begiak behaztopatzen,
autobusean ez dut lotsatzen nauen bakarrizketarik antzeztu beharrik izaten,
eta izter ondoko maitale esku-luzerik uxatzen ere ez dut lanik izaten.
(Lurrikarak neuk aurkeratzen ditut, noiz eta non).
Ez, nire hizkuntzak ez du hitz zorabiaturik irabiatzen,
bokalik gabeko aho-soinu ulergaitzik marrazten.
Ez, nire postontziak ez du inor gogaitzeko asmorik izaten,
nire prestutasuna ez da itzalita egoten.
Ez, ez ditut abestiak gupida gabe doinu zorrotzekin ebakitzen,
eskuko hatz gizena ez dut ariketa fisikoa egitera behartzen,
begiak ez zaizkit aurpegirik ez duten hizketaldietan lainotzen.
Niri ez dit jotzen. Ez, niri ez dit adarrik jotzen.
...
Barkatu, ez da nirea; sakelako telefonoa hoska ari zaizu.
Bakarren batek noizbait esan izan dit: Que feliciana! Bai, ni horrelaxe bizi naiz, zoriontsu, sakelakorik gabe.
Entradas
KAIXO IRATI: BLOGA ZORAGARRIA IRUDITZEN ZAIT, EZ DUT DENBORA ZEHAZTAPENETARAKO, ETA BESTERIK EZ, SEGI HORRELA
ResponderEliminarBERIAIN
KAIXO IRATI: ZORAGARRIA!
ResponderEliminarEskerrik asko! Zu bai zarela zoragarria Beriain!
ResponderEliminarDenboratxo bat pasa da zure bloga "kosk" eginez zulatu nuenetik, eta egiari zor, aitortu beharrean nago, hunkituta naukazula, oso ederra baita bertan ikus eta irakur daitekeena. Sasoi eta, gehienetan tristea eta kexaktia den gizarte honetan, zoragarria da zu zbezalako neskatila batekin topo egitea. Bizitzari heltzeko beste estilo bat markatzen duena: konprometitua, alaia, positiboa, ezberdina. Zure testu idatziekin askotan iristen zara nire bihotza samurtzera.
ResponderEliminarMugikorrez zer esango dizut, bada. Ni ere, hainbat eta hainbat bezala, bere esklabo eta menpeko bizi naiz; batzuetan halabeharrez, eta gehienetan burugabekeriak edo erosokeriak harrapatuta. Ezin uka aurrerapen, asmakizun handia dela, baina, aitortu behar da horrelakoetan izugarri kostatzen zaigula arrazionaltasunez jokatzea, neurria hartzea.
Segi horrela politte, bizitza zukutzen eta bizitzen.
Eskerrik asko lore txiki horiengatik. Eta kontuan izan lorategi eder hau zuek ureztatutako zipriztinei esker dagoela hain eder!
ResponderEliminarLaste arte!