|
Azken olerkia irakurtzen_2016-6-5 |
Igandean Iberon izan nintzen, Zurbau parajean, Oltza Zendean. Gerra Zibilaren bueltan fusilatu zituztenen omenez ezarriko zen monolito ekitaldi-omenaldia aurkezten lagunduko ote nuen esanez pasa zidaten gonbita. Eta nik baietz, nola ez. Dakigunetik memoriaren sostengu izan behar dugula sinetsita hurbiltzen naiz aukera dudan aldiro halako ekitaldietara. Zirraragarria da bizipenak bertatik bertara ezagutzea eta oraindik zenbat lan dagoen egiteko konturatzea. Monolitoan tatuatutako esaldietako batek hala dio: "Gogoa jaso eta oroitu, hemen zer gertatu zen gogoratu eta besteei kontatu". Bejondaiela Zurbau Elkarteari eta Oltza Zendeako Udalari ekitaldi esanguratsu, beharrezko eta eder hau antolatzeagatik! Hauxe omenaldiari amaiera emateko neure-neuretik irakurri nuen olerkia.
Non, non ezkutatzen da isiltasuna?
Norenak dira garrasiak?
Nork egin dio hozka beldurrari?
Las uñas rasgaron la tierra húmeda
y alguien depositó sus dos lágrimas en el aire. Empezó a
llover.
Zergatik? Zergatik ez diozu aurrez aurre begiratzen?
Parez pare?
Begiz begi?
Zergatik ez diozu egiari desafio egiten?
En sus huesos encontró el abrazo que un día maldito le
arrebataron,
en sus huesos encontró aquella sonrisa que iluminaba el
valle.
Ez, EZ! Katerik gabe behar du iraganak,
memoriari askatasunez helduko diona,
hezurrak haragituko dituena, justiziaz.
Porque de aquellas uñas que rasgaban la tierra
todavía hay esperanza de que nazcan flores.
Bai, BAI! Nabari da. Gaur haize freskoa nabari da Iberon.
|
Monolitoa ikusgai jarri zuteneko unea |