... ZU HOR ETA NI HEMEN...
Bai. Igande arratsaldeak Lazkaoko mojen komentuan harrapatu ninduen atzo. Eliza eta komentuetarako ohiko eta ezohiko ohiturarik ez dugunoi halako tokiek harrapatu egiten gaituzte. Hantxe harrapatu ninduen komentuak eta Gaintzako moja jator batek, oilo eta oilaskoei jana ematen. Aitak esan zion mojari... alaba dut. Eta nik irribarre, aurkezpen hark mojaren pentsamenduan hozka egin zezakeenik ohartu gabe. Nik irribarre. Eta han hasi zen galdeketa, inuxentea ni. Nik irribarre. Han hasi zen galdeketa:
- Zenbat urte dituzu?
- Hogeita zortzi (ume ikusten ote nain? Heldu? Gaztetxo? Emakumetzen hasita?)
Eta nik irribarre.
- Soltera zaude?
Eta berak irribarre.
Eta nik ere bai.
Eta erantzun aurretik... neuk neure buruari: moja bati zer esaten zaion, Irati? Mutila dut? Mutil-laguna? Bikotea? Ligea? Zer dun entzun nahi duena?
Eta nik irribarre. Eta asmatu nuen zerbait esaten.
- Bai, tira, bueno, soltera? Laguntxo bat badut. (Laguntxo bat? Zer dun hori, Irati? Luisek entzuten badin!)
Eta nik irribarre.
Eta berak ere bai. Ez dakit lehen baino zabalago edo estuago. Eta zapla:
- Mojatarako proposamena egin nahi nizun.
Eta nik irribarre. Eta ni gorri. Eta nik algara.
- Ni moja? (Hori pentsatu nuena. Esan ezertxo ere ez. Nik irribarre. Moja? Ez, eskerrik asko!)
- Ze izen duzu?
Eta nik irribarre. Esan egin behar dion, Irati? Zerrendan sartuko hau? Hiri ere iritsiko zain deia... Jainkoaren deia? Izena esan behar dion?
- Irati.
- Izen polita.
- Bai. Irakaslea naiz. Matematika irakaslea. (Hik kontaizkion kontu gehiago. Baina, ze esan nahi dion horrekin? Matematika irakasleak ezin direla moja izan? Deia... laster etorriko zain...).
Gauean halaxe esan nion Luisi: pentsatzen aritu naiz... akaso moja sartuko naiz.
Eta irribarre faltan, barre egin genuen.
Eta neure buruari galdetu nion... ea oiloak eta oilaskoak ere moja eta fraide sartzen ote diren...