TXAMANTXOIA (1945 m)

Irati Txamantxoian (1945 m) 2013-5-12

Kondaira zaharrek diote edertasuna hilezkortzen denean, begiak itxi behar direla. Eskuzabaltasun keinu bat da. Nik bertan gozatu nuen; zuek argazkitik bertatik gozatzeko nik begiak itxi behar omen ditut. Eta horixe egin nuen, kondaira zaharrari kasu egin: To esan, to zuentzat.

Bertara iristen denak hori du bere alde: begiak zabalik eta begiak itxita gozatzeko aukera. 

Mendi irteera ederra izan zen atzo Luisekin egin nuena. Autoa "Rincón de Belagua"ra iritsi aurreko gaztandegian utzi eta han hasi zen gure lehen abentura. Marka da gero, bi orduko ibilia aurretik izan eta lehen pausoa emateko zailtasunak topatzea. Ezin asmatu Belagua erreka(TXOA), bai, errekaTXOA, nondik pasa. Bi metro eta erdiko zabalera zuen erreka(TXOA), bai, errekaTXOA, ozeano bihurtu zitzaigun. Baina, igerian egin gabe, oin puntak busti gabe, irrist egin eta ipurdikorik hartu gabe... asmatu genuen (nola edo hala) hankak luzatzen. Burugogor bat + burugogor bat = han goian itsasoa. 

Behelainoak tarteka sorgindu gintuen, harri-pilek tarteka sorgindu gintuzten eta kukuka-kukuka han goian itsasoa topatu genuen. Eta ze gustura egiten den igerian han goiko itsasoetan! Oin puntak busti gabe, irrist egin eta ipurdikorik hartu gabe... 

Bidean elurrik ez genuen topatu. Bideko elur guztia puntu geodesikoaren inguruan zegoen nonbait pilatuta. Eta postontzia elurpean. Ezin bertsorik utzi postontziaren barruan. Elur gainean idatzi genuen. Elurretan utzi genuen. Eguzkiari oparitu genion. Elurrak urtu bitartean kantuan aritu dadin.