Santillana del Mar-en abuztuan Santio Bideko etapa amaieran |
Inoiz kontatu izan dizkiet ume eta gaztetxoei ipuinak.
Inoiz ausartu izan naiz irudimena errota lanetan jarri eta sinesten errazak ez
diren hankaz gorako istorioak kontatzen; begiak betazaletan zintzilikatzen,
mingaina ezpainei itsasten, eskuekin eguzkiak berotzen, eta lo hartu aurreko
segundo horretan esnatzen. Ederra da gaztetxoenen jakin-mina eta inozentzia
bihurrikeria bihurtzea. Ipuinak kontatzea hori baita, bihurrikeriatan aritzea.
Ostegunean Ataungo
Joxemiel Barandiaran Herri Eskolara joango gara Ekaitz anaia eta biok ipuinak
kontatzera, eta egunotan hor nabil jolasa ezuste, ezustea sorpresa eta sorpresa
jolas nola bihurtu asmatu nahian. Bihurrikeriak bururatzen zaizkit;
bihurrikeriak umeentzat eta bihurrikeriak neure buruarentzat.
Bihurrikeriak egileak eta
hartzaileak ditu. Egileak jakin-mina asetzea du helburu, hartzailearengan
ezusteko erantzuna bilatzea.
Konta nitzake besteen
bihurrikeriak, baina, buruaren gozamen diren plazerak, gorputzarenak diren
bezalaxe, norberak bizi eta sentitzekoak dira. Orain eta hemen bihurria izatea
gustatuko litzaidake. Hartzailearen, hau da, soinu mahaian zauden horren
ezustea neure egitea. Eta isilduko banintz? Ez dakit… zazpi-zortzi segundoz… Hitz
egiteari utziko banio? Jakingo luke irratiak isiltasunaren pisuari desafio
egiten?
Haustea. Espero den egoera
normal horrekin hausteak du xarma.
Mutu gelditu zen
irratiarena. Argumentu polita izan daiteke ipuin baterako.
Hurrengoan gehiago,
bitartean izan bihurriak. Eta hautsi, ezer eta inor puskatzeko asmorik gabe,
hautsi.
No hay comentarios:
Publicar un comentario