Hiru ziento irribarre euskaraz

Idatz nezakeen atzo, bihar bestela. Gaur ez nuen nahi. Baina, tentazioak harrapatu nau berriro; martxoak 8, maiatzak 1, azaroak 25, abenduak 1, abenduak 3...

Inork argazki txiki bat aterako balit, garbi ikusiko luke ez nauela modak bizi. Gaur egun modan dago esatea ez ditugula gogoko hizki larriz egun bakarrera mugatzen diren aldarrikapenak; aldarrikapenak, ospakizunak edo dena delakoak urte osokoa izan behar duela. Ados nago ni ere adierazitakoarekin, baina, konturatzen hasia naiz ados egotera, idaztera eta esatera mugatzen dugula sarri gure iritzia. Eta kezka sortzen dit horrek, eta beldurra, eta tristura eta nazka pixka bat ere bai. Iritzi estatikoak bizi gaituela esatera ausartzen naiz. Urteko egun guztiek izan behar dute euskararenak esaten dugu. Hotz-hotzean hausnartzen hasita, ez dakit oso ondo (eta oso gaizki ere ez) zer esan nahi duen egun bat euskararena izateak. Ezta 365 egunek euskararenak izateak ere. Izatekotan guk izan beharko dugu euskararenak; euskara geure hitzarena egiten dugun neurrian. 

Igandean Wakarrekin hizketan egon nintzen. Pakistandarra da Wakar. Hiru urte eskas daramatza Euskal Herrian. Ahalegin txikiren bat egin duen arren, ez du euskara formalki ikasteko denbora eta aukerarik izan. Bere publikoarekiko jardueran euskaraz dihardu, ordea. Igandean kontatu zidan ilusioz azokan barazkiak euskaraz saltzen dituela. Bezeroekiko duen konplizitatea euskarazkoa dela. Ehunka ez, zientoka saltzen dituela porru landareak. Ilusioz kontatu zidan. Eta zoriontsu eman nion bostekoa. Euskaraz, noski. 

Hiru ziento irribarre oparitu nion. Ez da hain zaila. Ez da hain zaila bakoitzak beretik ematea. Ematea... iritzia baino zertxobait gehiago. Eta sinplea da oso gainera, egiten duzun horrekin gozatzea eta gozatzen duzula transmititzea. Akaso hor dago koxka (baina, auskalo!) ilusio, irrika, gertutasun eta gozamenean.