Betaurreko pitzatuak jantzi ditu begirada isolatuak, arrakalez beterik ditu kristalak, eta begiradak ikusten duena puzzle hautsi bat baino ez da. Bi pieza eta erdikoa da puzzlea, eta denbora erdi horretan dago kateatua, beste bi piezen arteko amildegia bere sakonean zulatzen. Ezinbestean eroriko da, ezinbestean irentsiko ditu puzzleak erraz egiten dituztenen beldurrak. Ezinbestean galduko ditu erlojuak, eta noizbait minutuek euritan elurtzeari uzten diotenean, amildegia zulo bihurtuko da. Orduan ere, ezinbestean. Eraikin eroriak dira puzzleak berreraiki arren lurrari emanak jarraitzen dutenak; eraikin eroriak dira hitzak. Poesia beste zerbait da, ezinbestean.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
No hay comentarios:
Publicar un comentario